Kolekcja Uncharted — wielka gratka dla miłośników świetnych gier akcji

Ciekawie tak po latach przypomnieć sobie, że pierwsze Uncharted, które w założeniach miało być powrotem Lary Croft do męskich korzeni (gdyż wcześniej w końcu był Indiana Jones), sporo czerpało też między innymi z Resident Evil. Obok poszukiwania skarbów, ważny jest tutaj element horroru oraz akcja trzymająca w napięciu m.in. dzięki specjalnie ustawionym, statycznym ujęciom. Nie należy zarazem zapominać, że poza elementami platformowymi, wszystkie gry z Natem reprezentują przede wszystkim gatunek strzelanek. Fantastyczne w kolekcji jest to, iż zrównano komfort celowania i oddawania strzałów do nieprzyjaciół we wszystkich dostępnych w paczce grach. Zwłaszcza między pierwowzorem a kontynuacją były tutaj spore różnice, zaś teraz kolejne odsłony przechodzi się jedna po drugiej, bez kombinowania z ustawieniami pada. Poprawiono także pracę dynamicznej kamery, by znacznie mniej razy się gubiła.

Graficznie mamy stałe 60 klatek na sekundę w Full HD. Wszędzie poprawiono tekstury oraz scenki przerywnikowe, retuszu doczekały się modele postaci i obiekty. Najwięcej dało grom jednak zaawansowane, realistyczne oświetlenie scen oraz cienie. Pierwsze Uncharted naprawdę da się przejść bez grymasów, niejednokrotnie podziwiając wykonanie dżungli czy napawając się o zachodzie słońca wykonaniem pewnego Uboota na skale… Różnorakie bolączki tytułu to czasami dziwne łączenia animacji ruchów, problemy z detekcją kolizji, a także niewytłumaczalne cuda grawitacyjne, kiedy po celnym strzale ciało wroga zostaje wystrzelone w górę jak rakieta. Nie podirytujecie się jednak. Część druga prezentowała się na premierze ładnie, a tutaj jest jeszcze wybitniej. Przepiękna trójka zaś, podbita na wyższy poziom, niesamowicie cieszy oczy. W dwóch ostatnich przypadkach, aby dostrzec zmiany warto mieć bezpośrednie porównanie z oryginałami. Wyidealizowany obraz Pośród Złodziei z PS4 dopiero po ponownym uruchomieniu pokazał rysy na szkle, które wypolerowano w 1080p.

Nawet brak porcji multiplayer nie martwi przy tak skrojonych scenariuszach. Oczywiście po latach dostrzega się tu i tam dziury w historii, ale nie można zdolnym producentom odmówić talentu do ukazywania postaci, z którymi gracz jest w stanie się zżyć. Ich inny konik to nagłe zmiany zasad rozgrywki przy akompaniamencie wybuchowych, kinowych akcji. Często po dłuższej wymianie ognia nagle trzeba przed czymś uciekać, a są też całe ruchome scenerie, z otwierającą sceną w pociągu nad przepaścią z Uncharted 2 na czele. Świetne polskie udźwiękowienie, które wreszcie w pełnej formie objęło też Fortunę Drake’a (dzieło pojawiło się na rynku przed inicjatywą Lokalizacja 2.0 polskiego oddziału Sony) tylko dokłada się do efektu. Powiedziałbym, że właśnie przekład wyróżnia te projekty na rodzimym rynku. Jarosław Boberek w głównej roli to klasa sama w sobie, a nie ustępuje mu zbytnio Andrzej Blumenfeld jako kompan Sully czy rzecz jasna Krystyna Janda z U3. Muzyka w surround udanie podkreśla akcję.

Nigdzie nie poznikały dodatki dostępne wcześniej w poszczególnych częściach, czyli szkice odblokowywane wraz z odnajdywaniem skrzętnie pochowanych wszędzie skarbów, alternatywne stroje dla postaci, ciekawe filtry ekranowe czy modyfikatory rozgrywki. Są szczegółowe statystyki zabawy, doszła gra na czas, jeśli ktoś chciałby pomierzyć się w szybkie przechodzenie kolejnych odsłon serii, a dla lubiących wyzwania dorzucono brutalny poziom trudności. To PS4, więc jest i tryb fotograficzny, pozwalający zatrzymać rozgrywkę oraz wykadrować idealne ujęcie. Możliwości pada wykorzystano w podstawowej formie. W sumie najważniejszy jest kolor światełka z przodu, sygnalizujący poziom zdrowia bohatera. Trudniej w ten sposób głupio zginąć.

Dla posiadaczy najnowszej konsoli Sony Kolekcja Nathana Drake’a stanowi pozycję obowiązkową, a być może nawet pokazując gry z zestawu kolegom któregoś ze znajomych skłonią do zakupu własnego sprzętu. Poszczególne produkcje odpowiednio odświeżono, lecz widać też przy okazji doskonale, jak dobre gry po prostu się bronią po takim czasie od premiery. Pierwsza, teraz co prawda najsłabsza przygoda Nate’a, po 8 latach nie zestarzała się tak bardzo, poza oprawą właśnie. Dostrzeżecie ponadto po kolei, jak wpierw próbowano zafundować nam realistyczną wodę, potem śnieg oraz ogień, aż w końcu piasek. Chociaż dla lepszego efektu brakuje w kompilacji Złotej Otchłani z PlayStation Vity i pozbyto się zabawy po sieci, nie będziecie na pakiet marudzić. Na nadchodzącą część czwartą warto się przygotować. Zarezerwujcie więc wiele godzin na trzy przygody rodem z ekranów kin. Nie pożałujecie zakupu trylogii.