Wywiad — Anna „Xyrcon“ Rymsza

A wiesz, że "na sztuki" wcale nie piszę najwięcej w redakcji? Chęci do pracy zachowuję dzięki temu, że za to mi płacą. Po to się pracuje, prawda? Na pewno nie chciałoby mi się blogować hobbistycznie, nie kręci mnie też pisanie "do szuflady" (próbowałam). Szukanie tematów na artykuły i czytanie na różne tematy to zupełnie inna sprawa – to mogę robić całymi dniami, nawet jeśli tematy leżą już poza kręgiem moich głównych zainteresowań, co w pracy dla DP też się zdarza. Zawsze można ten krąg trochę naciągnąć…

Z wymienionych identyfikuję się z "dziennikarką" najbardziej, ale dopiero od niedawna. Gdy zaczynałam pracę dla dobrychprogramów nie bardzo wiedziałam, w co się pakuję. Nigdy nie wiązałam swojej przyszłości z pisaniem i często uważam to za ironię losu (w szkole biłam rekordy w liczbie błędów ortograficznych na stronę). Prawdę mówiąc, bardzo długo nie miałam pojęcia co ze sobą zrobić, a skoro już wkręciłam się w pracę w dobrychprogramach, uczyłam się robić to jak trzeba… często na błędach.

Znajomy polecił mnie jako osobę zdolną opisywać programy dla Maców, a potem samo poszło. To było krótko przed pierwszym zlotem w Lądku Zdroju, na który nie pojechałam, bo jeszcze wtedy wydawało mi się, że studia są ważne. W końcu Krogulec zaproponował, bym się przeniosła na miejsce do Wrocławia, zgodziłam się chyba rok później i od tamtej pory udało mi się zostać.

Dystansu i grubej skóry. Komentarze w internecie wywołały u mnie mizantropię (psychiatra mi kiedyś powiedział, że w mojej pracy to normalne), a gdybym brała do siebie każdą krytykę, wpadłabym w ciężką depresję. Poza tym nabrałam doświadczenia w szukaniu informacji i mam jako-takie pojęcie o tym, jak działa internet jako medium komunikacji międzyludzkiej.

Wyrażenie i obrona własnego zdania zawsze jest wyzwaniem. Jednak największe wyzwanie w pracy nie było związane z pisaniem, ale z pełnieniem funkcji redaktora prowadzącego / naczelnego (nie mieliśmy jeszcze wtedy nazw stanowisk, ale to by było coś takiego). Dostałam średnio sprecyzowaną listę obowiązków, bardzo szeroką listę odpowiedzialności i wydaje mi się, że nikt do końca nie wiedział, jak to ma działać… OK, nie chcę mówić za kolegów, ale ja na pewno nie wiedziałam co robię :‑) . Nie pamiętam ile czasu wytrzymałam, ale bardzo chętnie oddałam stołek eimiemu i pojechałam na urlop.

No więc… wstaję o 9:55 i o 10:00 jestem w pracy. Czasami mam jakiś temat zapisany z poprzedniego wieczora lub ktoś mi coś podrzuci ciekawego, a jeśli nie, przeglądam Feedly. Propozycje tematów lądują w Trello i jeden po drugim są pisane. Nie pracuję bez przerwy i w międzyczasie zajmuję się też jakimiś domowymi pracami albo idę na spacer. Piszę tak długo, aż mi się znudzi i kilka godzin dziennie pracuję na stojąco, bo plecy już nie te.

Na rozwiązanie tego problemu czekaliśmy latami, ale doczekaliśmy się. Przez jakiś czas próbowaliśmy zapisywać sobie wszystko w kolorowym arkuszu kalkulacyjnym na Dysku Google, próbowaliśmy Asany, a w końcu stanęło na Trello, co zaadoptowali też koledzy w WP. O tematach dyskutujemy też na bieżąco na Slacku, podrzucamy sobie linki do powiązanych publikacji i tak dalej. Generalnie zestaw Trello + Slack rozwiązał większość naszych problemów z organizacją pracy.

Oczywiście. Zawsze miło mi jest napisać coś o fotografii, aktywistach i powodowanych przez nich problemach, prawie autorskim, wojnie płci… ostatnio uśmiałam się, jak się okazało, że Wikipedyści z powodu upartych wandali muszą złamać podstawową zasadę, że każdy może edytować treść encyklopedii. Lubię też takie dziwne ciekawostki, jak stawianie Ubuntu na Tesli albo Windowsa RT na Lumii tylko dlatego, że można.

Pewnie, ze 4 razy dziennie. Idę wtedy porobić coś innego. Joga pomaga, szczury, kąpiel… cokolwiek, co pozwoli odejść od komputera. A kiedy mam tak bardzo dość, znajduję sobie inną robotę. W ramach detoksu zdarza mi się czasem sprzedawać gry planszowe na konwentach dla zaprzyjaźnionego wydawnictwa. Jak się posiedzi 3 dni po 10 godzin na stoisku, gdzie ciągle trzeba gadać z ludźmi i grać z nimi w gry, to aż miło się wraca do komputera.

Feedly i Google news na telefonie, ewentualnie czasem w przeglądarce. Ulubionych źródeł do pracy nie mam, przychodzą i odchodzą. Jedynie na Reddita zawsze można liczyć.

Jedyny mój lifehack to nie włączać filmów w czasie pracy. W kwestii samopoczucia potrzebuję trochę ruchu i zróżnicowanej diety. Czasem bawię się też suplementami nootropowymi, które dają świetne efekty. Materialnie wystarczy mi komputer i dobre słuchawki. GTD to moim zdaniem strata czasu, a gadżety… może i można, ale nie wiem po co. Lubię jak mi szczoteczka do zębów zmierzy czas mycia albo opaska policzy kroki na spacerze, ale w pracy chcę po prostu zrobić swoje.

Dobrze się czuję w niewielkim towarzystwie, może to być na zewnątrz, może być z tabletem. Nie mam też problemu z pisaniem na smartfonie w pociągu ani uzupełnianiem tekstów podczas konferencji. Do biura codziennie chodziłam z przyjemnością do Grunwaldzki Center we Wrocławiu – to typowy korpobiurowiec z kartami dostępowymi, ochroną, portiernią i gniazdkami w podłodze, ale nie ma tam open space'a. Biurka są zestawione w wyspy dla 4, 6 albo 8 osób, oddzielone półściankami albo szybami, jest miło, czysto, w miarę cicho i jest ładny widok z okien. Open space w biurze WP w Warszawie z kolei jest dla mnie nie do zniesienia. Tam trzeba pracować w nausznikach BHP, a ponieważ wszystkie redakcje są stłoczone w jednej przestrzeni, nie da się uniknąć oglądania wiadomości na jednym z ogromnych telewizorów. Już wolę iść do kawiarni.

macOS (na smartfonie Android), Opera z dodatkami do sprawdzania pisowni i zapamiętywania formularzy. Piszę od razu w CMS-ie dobrychprogramów, nie mam czasu na jakieś przeklejanki z Worda.

Myślę, że połączenie z innymi redakcjami technicznymi i samochodowymi w ramach grupy WP otworzyło nam drogę do zbudowania takiego miejsca, gdzie zainteresowani nauką i techniką znajdą wszystko – od aplikacji do sortowania kontaktów na telefonie po zdjęcia z Marsa. Ten pomysł naprawdę mi się podoba i mam nadzieję, że nam się to kiedyś uda. Dla siebie chciałabym zrealizować kilka pomysłów na bardziej wywiadowe teksty, które mam pozapisywane, ale na pewno będzie na to czas.

Zdecydowanie muzyka (coś tam umiem zagrać i uwielbiam koncerty), fotografia, książki (jestem jedną z tych osób, które idą na siłownię i przez godzinę kręcą na rowerze czytając), gry planszowe (chwaliłam się już, że przetłumaczyłam kilka instrukcji?), majsterkowanie, gotowanie, ostatnio przypominam sobie szycie. Ze sportów strasznie mi się spodobała wspinaczka i squash.

Dla mnie oba te zjawiska wiążą się z jakimś uzależnieniem i myślę, że są dużo fajniejsze rzeczy, żeby się uzależnić, niż media społecznościowe. Relacja ze smartfonami jest trochę za bliska, a z ludźmi trochę za luźna, ale myślę, że z czasem się to zmieni. Zmierzamy w kierunku zjawiska "ambient computing" – komputery nas otaczają, pomagają, ułatwiają, ale nie są celem same w sobie.

Nie mam prywatnego smartfona, więc trudno mi mówić o czymś osobistym. Ale jak już wyjdę z pracy, to smartfon jest takim moim narzędziem do wszystkiego. Płacę zbliżeniowo, kupuję bilety, sprawdzam rozkład jazdy i tak dalej. Jest też moim podręcznym aparatem fotograficznym. Z drugiej strony podczas spotkań ze znajomymi korzystam ze smartfona tylko jeśli zajdzie taka potrzeba – coś komuś pokazać, zamówić taksówkę i tak dalej. W domu częściej korzystam z czytnika e‑booków, ostatnio weszłam też w posiadanie małego odtwarzacza muzyki offline, więc rola smartfona jeszcze się zmniejszy.

Kiepsko, bo wcale nie idzie to w kierunku, który by mi się podobał. Microsoft dobrze kombinował z projektem Continuum i z takiego sprzętu mogłabym korzystać, gdyby nie było na nim Windowsa. Trzeba tylko pamiętać, że moja praca nie wymaga dużej mocy obliczeniowej.

Desktop tak długo nie umrze, jak długo ludziom potrzeba większej mocy pod ręką do pracy albo grania. Streamowanie gier albo programów do symulacji jeszcze długo nie będzie działać jako powinno. Jeśli jednak nie są komuś potrzebne takie zastosowania, równie dobrze może w ogóle komputera nie mieć. Przez wiele lat nie nosiłam komputera z redakcji do domu i żyło mi się z tym bardzo dobrze. Dobrze wykorzystany smartfon może go zupełnie zastąpić, a zajmuje mniej miejsca.

Wiążę z tym pewne nadzieje. Mam szczerze dość noszenia smartfonów, które nie mieszczą mi się w żadnej kieszeni (torebki są fuj) i taki rozkładany byłby całkiem niezłym rozwiązaniem mojego problemu. Tylko żeby te smartfony były trwałe, bo to, co jest obecnie na rynku, do niczego się nie nadaje. Tylko w tym roku stłukłam 3 telefony różnych marek, a jeden zepsułam.

Nie mam nic przeciwko takim rozwiązaniom, o ile będą rzeczywiście rozpoznawały mnie jako mnie. Udało mi się nie popaść w zbytnią paranoję na temat tego, że mnie elektronika śledzi. Maszyny niech sobie w tych danych grzebią, jeśli dzięki temu życie ma być łatwiejsze. Nie sądzę też, żeby ktoś żywy na drugim końcu świata sobie moje życie obserwował, a nawet jeśli to robi, żeby było to szczególnie niebezpieczne dla mnie osobiście. Ponieważ pracuję tak, jak pracuję, trochę mojego życia prywatnego przecieka na zewnątrz i już się z tym pogodziłam. Dla mnie najważniejsze jest to, żeby nikt mi się do konta w banku nie dostał. Jeśli mam do tego pokazywać jak oddycham robiąc przelew, niech będzie.

Prawdę mówiąc nie wydaje mi się, żeby takie inicjatywy się przyjęły na szerszą skalę.

Nie mam na myśli niczego konkretnego, co chciałabym zostawić. Raczej staram się nie zostawić nic złego (na przykład noszę własną torbę na zakupy :) ).

Jeszcze taki nie powstał, ale mogę go opisać. Chcę urządzenie, które mogę nosić gdzieś na sobie i nie przejmować się, że wypadnie z kieszeni. Ma się rozkładać maksymalnie do 7‑calowego tabletu, być wodoodporne i… ja wiem… może jeszcze ekran E Ink dorzucić? I niech będzie można podłączyć normalną klawiaturę i monitor.

Nie korzystam z asystentów głosowych, szybciej piszę niż mówię, a ich rozpoznawanie mowy mnie nie zadowala. A czemu się zmienił nie wiem, podobno też nie wszystkim się zmienił.

Japonia jako taka nie interesuje mnie bardziej niż inne kraje, ale od kiedy dowiedziałam się o istnieniu sushi (jakoś na studiach chyba), zainteresowała mnie kuchnia z różnych krajów dalekiego wschodu. Oczywiście nie da się interesować kuchnią bez poznania nieco historii i kultury danego kraju, ale to czysto kulinarne hobby. Tamtejsza kuchnia odpowiada znacznie bardziej, niż tak zwana polska. Uwielbiam ryby, pikantne jedzenie, intensywne przyprawy indyjskie, orzeźwiający imbir, trawę cytrynową… i prędzej zjem ośmiornicę niż schabowy.

Czytam sporo, ale nie wiem, czy mam jakieś ulubione tytuły. Z takich, które zapadły mi w pamięć, mogę wymienić "Hyperiona", "Cryptonomicon", "W drodze" Kerouaca, "Inne Pieśni" Dukaja, oczywiście też Lovecrafta, Dicka i wielu innych. Cenię sobie też początku Sci‑Fi, jak "Trylogia księżycowa" czy "Wojna światów" (także jako musical / słuchowisko). Łykam też książki o matematyce, jak "Chaos. Narodziny nowej nauki", fizyce ("Kotki Schrödingera"), psychologii (Goleman, Flyn) i co mi tam jeszcze wpadnie w ręce. "Tradycje i sztuka kulinarna Chin" Burskiego też zaliczyłam.

Relaksuje mnie czytanie i dłubanie czegoś samemu (modelina, szycie, gotowanie itp.). Ładują mnie koncerty i festiwale. Jak sobie posiedzę pod namiotem w innej rzeczywistości przez kilka dni, wyskaczę i pokrzyczę, zupełnie inaczej patrzę na swoją codzienność.

Tego, który akurat jest na smartfonie. Nie mam prywatnego telefonu, a służbowy SIM wędruje między testowanymi telefonami, więc nie widzę powodu, by się przywiązywać do takich bzdur, jak launcher czy tapeta.

Przepuść "Klempa" przez Rot13 i zobacz co wyjdzie.

Zwierzaki są super i moim zdaniem każdy powinien od małego uczyć się dbać o zwierzaka (ale naprawdę dbać, a nie sypać jedzenie i zamykać w kojcu żeby nie przeszkadzał). Miałam rybki, psy, koty (tego doświadczenia akurat nie chcę powtarzać), a teraz mam szczury, które okazały się wspaniałym towarzystwem. Ćwiczenie ze szczurem prostych sztuczek to dla mnie trening cierpliwości i powód do dumy. Obcowanie ze zwierzętami daje mi masę radości i pewności, że cokolwiek się w życiu nie posypie, zawsze mam jakąś kotwicę, bo o 19:00 trzeba szczurowi zrobić wybieg. Rośliny też lubię, a ogrodnictwo jest jednym z moich mniej ważnych zainteresowań.

Nie sądzę żeby było mi do szczęścia potrzebne prezentowanie się między wierszami. Nie wiem po co miałabym to robić. Wiem, że teraz jest taka moda, by sobie kreować osobowość w internecie, ale nie widzę w tym dla siebie żadnej korzyści. Ma to też sporo wad.

Pamiętam te czasy, ale nigdy mnie te publikacje nie interesowały na tyle, żebym z wypiekami na twarzy na coś czekała. Nie wkręciłam się też w Usenet ani fora. Wtedy bardziej przemawiały do mnie komiksy i tak zwane paski, a do wymiany poglądów służył mi IRC.

Dobrze wspominam strony internetowe, które można było oglądać w przeglądarce tekstowej bez straty i po prostu czytać ich treść. Brakuje mi też prostych samochodów, które można samemu naprawić i gier z ciekawą fabułą (są dobre gry indie, ale czasem trudno do nich dotrzeć). Poza tym czuję się dość zadowolona ze stanu dzisiejszej techniki.

Trudny wybór. Uwielbiam to, jak się czuję po yerbie, a zamiłowanie do wędzonych rzeczy sprawia, że nie mogę się oprzeć torfowej whisky (Talisker z wyspy Skye to chyba najpopularniejszy przykład). W pubach piję głównie piwa rzemieślnicze.

Marzy mi się, by by ludzie przestali się kłócić o rzeczy bez znaczenia i zajęli poprawianiem swojego samopoczucia we własnym zakresie. Marzę też, że dożyję czasów, gdy leczenie chorób i zaburzeń psychicznych będzie skuteczniejsze – obecnie to często dobieranie leków na chybił-trafił. Wiąże się to też z lepszymi badaniami nad substancjami, które zostały skreślone, bo trafiły na listę nielegalnych i nikt ich nie ruszał przez dziesięciolecia. Poza tym marzę o czystej energii, równych prawach dla wszystkich… takie tam, utopie.